طبیعت هم برای آسایش آدمیان و هم برای آسایش نا آدمیان آفریده شده است و نباید به پیچیدگی آن دست زد. انسان با همه ادعایش جز بسیار کوچکی از طبیعت است و باید بداند بوم شناسانِ با احساس، طبیعت و زیست بوم های فراوان آن را به سِن موسیقی بزرگی تشبیه می کنند که در هر گوشه آن سن عظیم و با شکوه موجودی (گیاه، جانور، انسان) در جایگاه خویش تمام وقت، ساز و آهنگ خودش را می نوازد. انسان که عضو کوچکی از طبیعت است باید بداند رهبر مقتدر ارکستر الهی وظیفه هدایت موجودات را به عهده دارد اما آدمیان با ورود بدون آگاهی موجب جابه جایی مهره ها و به هم ریختگی این سمفونی باشکوه شده اند.

شیخ محمود شبستری می گوید:

اگر یک ذره را برگیری از جای

خلل یابد همه عالم سراپای

این روزها در غیاب انسان ها در شهرها نتیجه تغییر رفتار گونه های حیات وحش برای طبیعت خطرآفرین شده است. برای روشن شدن و اهمیت گفته های بالا در حوزه ی حشرات با این مثال روشن می شود؛ در هر جایی که اراضی وسیعی زیر کشت “یک گیاه” قرار می گیرند تعداد گونه های متنوع حشرات کاهش می یابد ولی فراوانی به ازای هر گونه افزایش می یابد. در نتیجه یک گونه خاص از نظر تراکم تبدیل به آفت می شود و این خطر بزرگی برای محیط زیست است.

فراهم کردن بستر رشد برای یک موجود و یا غذارسانی فراوان به آن گونه می تواند باعث افزایش تولید مثل و در نتیجه افزایش گونه جانوری خاص و در نتیجه برهم خوردن تعادل اکوسیستم شود.

خیلی از افراد به لحاظ احساسی غذا دادن مستمر به موجودات را بسیار دوست دارند؛ اما درباره عواقب آن آگاه نیستند. بر کسی پوشیده نیست که وقتی ما به یک پرنده که رژیم غذایی اش محصول میلیون‌ها سال تکامل و سازگاری با شرایط متفاوت است غذارسانی می‌کنیم ناخودآگاه رژیم غذایی این گروه را تغییر می‌دهیم. یک پرنده در طبیعت مگر به چند درصد کربوهیدرات نیاز دارد؟ بخش اعظم رژیم غذایی هر پرنده پروتئین است، اما وقتی که ما برنج و نان به آنها می‌دهیم کربوهیدرات بدنشان بالا می‌رود، در حالی که باید از پروتئین هم استفاده کنند. مواد غذایی انسان ها به هیچ وجه مناسب رژیم غذایی پرندگان نیست و می تواند موجب صدمات گوارشی و بیماری های جدی شود.

پرندگان نقش مهمی در دفع حشرات دارند؛ بنابراین با عادت غذایی نان و برنج برای طبیعت و چرخه زیستی حشرات هم مشکل ایجاد می‌کنیم. نکته دیگر این که وقتی ما به پرندگان غذا می‌دهیم، آنها را در یک نقطه جمع می‌کنیم و اگر یکی از آنها بیمار باشد، از این طریق به بقیه پرندگان هم انتقال داده می‌شود. در واقع غذا دادن مستمر به پرندگان موجب خلل در نظام طبیعت و اکوسیستم خواهد شد و باعث می‌شود که این پرندگان به دلیل شرایط کنونی، یعنی قرنطینه و عدم حضور انسان ها برای غذارسانی در شرایط سخت قرار بگیرند و بمیرند چون سبک زندگی شان را انسان ها تغییر داده اند.

گذشته از آسیب هایی که در بندهای بالا از آن ها گفته شد، نزدیکی انسان به حیوان هم یک آسیب چشمگیر است ‌که باعث افزایش احتمال مبتلا شدن به بیماری های مشترک انسان-حیوان می شود.

علم زیست شناسی می گوید گونه‌هایی از جانوران در طبیعت باقی می مانند که قدرتمندتر و با طبیعت سازگارتر هستند، کاکایی ها نیز از این قاعده مستثنی نیستند.

متولیان و متخصصان به گردشگران مسئولیت پذیر که مشاهده گونه های حیات وحش در دل طبیعت برایشان لذت بخش است باید بگویند که نباید این کار به صورت مستمر تکرار شود و باید پذیرفت که در این زمینه اطلاع رسانی دقیقی از سوی سازمان های متولی در استان انجام نشده است و این در حالی است که در برخی از کشورهای پیشرو محیط زیست، در خصوص ضرورت غذا ندادن به پرندگان، در برخی از مکان های عمومی تابلوهایی را نصب و اطلاع رسانی کرده اند و برای طبیعت گردان چهارچوب “طبیعت گردی مسئولانه” در نظر گرفته اند تا در زندگی گونه های مختلف جانوری خللی وارد نشود.

با نیم نگاهی به تحقیقات و تجربه ی متخصصان پیشرو در محیط زیست می توان دریافت که با دستکاری ژنتیک در زیستن موجودات توسط انسان، آن ها برای زندگی در طبیعت ناتوان شده‌اند و همت عالی را برای یافتن غذا از دست داده اند.

ذره را تا نبود همت عالی حافظ

طالب چشمه ی خورشید درخشان نشود

پیش تر گفته شد که دخالت در سمفونی الهی زیستن، جهان را به اوج درماندگی و آشفتگی های ناشی از ازدحام جمعیت بعضی از گونه ها و خطر تخریب اکوسیستم نزدیک می کند و روند طبیعی زندگی آدمیان و نا آدمیان را بر هم می زند و علاوه بر به خطر انداختن زندگی‌ انسان، برای طبیعت نیز مشکل ایجاد می‌ شود. اجازه بدهیم موجودات تیزبین و هوشیار با هدایت رهبر ارکستر الهی، خودشان به دنبال تهیه غذای خودشان بروند و در خوشبختی و زندگیشان دخالت نکنیم.

یادداشت از: پونه نیکوی

انتهای پیام

منبع:ایسنا