Hands Down ، فیلم جنایی رایان کوگلر در دهه ۱۹۳۰/هیجان تاریخی/نمایش وحشتناک گناهکار یکی از بهترین فیلم های سال ۲۰۲۵ تاکنون است. در پلنگ سیاه وت ایستگاه میوه ای کارگردان پروژه ای را ساخته است که همزمان جسورانه و شخصی باشد ، نوع داستان اصلی بزرگ و جذاب که سینفیل ها همیشه در اطراف لبه های فیلم های حق رای دادن بی پایان ، راه اندازی مجدد ، پیش نمایش ها ، دنباله ها و اسپینوف هایی که حاکم بر خروجی استودیوی آمریکایی هستند ، می پوشند. این در مورد آنچه که رویای آمریکایی برای شهروندان سیاه پوست در طول قرن گذشته به نظر می رسد. این در مورد تاریخچه خانواده خود کوگلر و روابط اقوام وی با همه چیز از بوت کردن تا مشاغل اولیه سیاه و سیاه گرفته تا بلوز است. این یک ساعت عالی است. همچنین این یک فیلم ترسناک بسیار هیجان انگیز و هیجان انگیز است.

و با این حال وحشی ترین ، جاه طلب ترین ، خلاق ترین ایده کوگلر – یکی به اندازه کافی جذاب برای اینکه نقشه یک فیلم باشد همه به تنهایی – یک سکانس نفس گیر و مبتکرانه را بدست می آورد و سپس کاملاً از فیلم کنار می رود. یک سوال مزاحم بیش از نیمی از آن وجود دارد گناهکار: چه اتفاقی برای بزرگترین و بهترین تصور فیلم افتاد ، و چرا این نقش بیشتر در داستان بازی نمی کند؟

[Ed. note: Broad spoilers ahead for Sinners, though this piece is more about what doesn’t happen than what does.]

بسیاری از گناهکار بر روی شانه های مایکل B. جردن به عنوان برادران دوقلوی دود و پشته ، با نام “دوقلوهای دودی” قرار می گیرد. آنها یک جفت گانگسترهای تند و تیز هستند که زادگاه می سی سی پی خود را برای لیگ های بزرگ جنایتکار شیکاگو ترک کردند ، با آل کاپون کار کردند (داستانی که متأسفانه آنها را نمی گویند و فقط به آنها اشاره نمی کنند) ، سپس با یک کامیون پر از استوانه و یک صندوقچه پر از پول ، به خانه بازگشتند ، که هر دو از آن که در رویای خود قرار گرفته اند و به خودشان میلادی از خود باز می گیرند: بخشی از راه اندازی آنها شامل آوردن پسر عموی خود سامی (R&B/انجیل هنرمند مایلز کاتون) ، پسر واعظ و بلوز Prodigy است که در افتتاحیه خود اجرا می کند.

به سامی ، به ما گفته می شود ، یکی از فشارهای نادر موسیقی دانانی است که در طول آنچه به نظر می رسد هزاران سال و در هر کشور و قاره است ، ظهور کرده اند. این استعدادهای خاص موسیقی را چنان قدرتمند می کند که آنها را از گذشته و آینده به ارواح متصل می کند. و هنگامی که سامی سرانجام در این باشگاه بازی می کند ، با شماره اصلی به نام “من به شما دروغ گفتم” ، می بینیم که این به چه معنی از طریق یک سکانس عاطفی حیرت انگیز است.

رقصندگان قبیله ای آفریقایی ، یک نوازنده Afrofuturist با یک گیتار برقی ، یک رقصنده باله ، یک دی جی هیپ هاپ رکورددار ، کلوپ های دوران مدرن ، مجریان اپرای چینی و سایر موارد ، یک به یک ظاهر می شوند ، رقص و بازی در میان جمعیت ، در کنار سامی اجرا می کنند. و آهنگساز لودویگ گورانسون آهنگ بلوز سامی را با ضربات هیپ هاپ ، یک خط موسیقی خانگی ، درام و شعارهای آفریقایی و طیف وسیعی از سازهای مدرن ادغام می کند.

این یک دیوانگی وحشی از یک دنباله است ، مناسب برای چنین ایده وحشی. به جز این که توانایی سامی به سادگی هرگز دوباره به وجود نمی آید ، برای بقیه فیلم. این مربوط به طرح نیست ، و به نظر نمی رسد که او هرگز از آن آگاه باشد یا چیزی بیشتر در مورد آن بیاموزد. ما قول شگفت انگیز آن دنباله را می گیریم ، و سپس همین است.

قدرت سامی در تئوری قلاب است گناهکار“عنصر خون آشام: خون آشام ایرلندی (و خواننده ، و گیتاریست و عاشق موسیقی ظاهری) Remmick (جک اوکانل) وارد این داستان می شود زیرا عملکرد سامی” من به شما دروغ گفتم “با او تماس می گیرد. او مانند سامی با قدرت آشنا است و می خواهد ادعای سامی و استعداد خود را داشته باشد تا بتواند روحیه خویشاوندان طولانی مدت خود را احضار کند.

با توانایی این نادر ، این قدرتمند و این ذاتاً سینمایی ، به نظر می رسد که سامی نقش اصلی را بازی می کند زیرا Remmick و Brood او بر روی مفصل جوک برادران Smokestack فرود می آید. با توجه به درک فیلم از خون آشام ها به عنوان ارواح بدخیم در بدن های مرده انسان ، به ویژه طرفداران ژانر ممکن است فینال را پیش بینی کنند که سامی ارواح قربانیان Remmick را برای نبرد با او می خواند و با یک قدرت فوق طبیعی با یک قدرت فوق طبیعی مبارزه می کند. یا به راحتی می توان دنباله ای را که سامی دقیقاً همان کاری را انجام می دهد که Remmick می خواهد و خویشاوندان مرده خود را احضار می کند – که Remmick را به قبر جایی که متعلق است ، بازگرداند.

تعداد روش هایی وجود دارد که قدرت پیوند دادن موسیقی از طول تاریخ ممکن است در داستانی که به ما داده می شود بازی کند: به عنوان راهی برای حواس پرتی و مسحور کردن Remmick و پیروانش تا زمان غروب خورشید ، یا او را مجبور به درک اینکه موجودی جهنمی است. ما حتی در ابتدای فیلم به ما گفته شده است که این نوع قدرت موسیقی متحد کردن به تسویه روحیه کمک می کند ، در آنچه به نظر می رسد پیش بینی آشکار در مورد نیاز سامی برای درک مکان و هدف موسیقی او است ، و یاد می گیرید که چگونه از آن استفاده کنید تا دنیای مشکل دار را راحت کند.

درعوض ، راه حل تهدید Remmick بسیار دنیوی ، تصادفی و کاملاً جالب تر است. جنگ اوج با بقیه مضامین Coogler در گناهکار، با توجه به اینکه چگونه به ابزار انتخاب موسیقی سامی ، از کجا آمده است ، و برای او چه معنی دارد. درست است که یک نمادگرایی ذاتی در گیتار او نجات او وجود دارد ، و در این روند نابود می شود و در امتناع او پس از آن ، پس از آن ، هر چقدر پدر واعظ او بر او دعا می کند و از او التماس می کند که آن را رها کند.

اما داشتن گیتار بطور تصادفی نجات او قدرت زیادی را از دست سامی می گیرد و بسیاری از فتنه ها را از استعداد واقعی خود بیرون می کشد. داستانی که به نظر می رسد در مورد قدرت شخصی و مالی آشکار دوقلوهای سیگاری – اعتماد به نفس و سهولت آنها با خشونت ، جایگاه بلند آنها در جامعه و افسانه های آن – جای دادن به قدرت نرم تر و خلاقانه سامی فقط به نظر می رسد که داستانی در مورد رویاهای دوقلوها از هم پاشیده می شود ، با سامی به عنوان یک شاهد در بین بسیاری. عدم حل یا حتی معنی برای قدرت جذاب سامی باعث می شود گناهکار احساس ناقص و حتی حواس پرتی توسط سایر مضامین ، ایده ها و زیر مجموعه هایی که برای توجه به آن رقابت می کنند.

گناهکار حتی شامل یک Epilogue Mid-Mid-Prudits ، که در سال ۱۹۹۲ تنظیم شده است ، این یک فرصت آشکار برای بازگرداندن فیلم به جایی که آغاز شده است ، با این صدای صدا توضیح می دهد که ارتباط سامی با پیوستار موسیقی را توضیح می دهد. و حتی آن اپیگو این فرصت را از دست می دهد که قدرت خود را معنی دار کند.

[Ed. note: OK, real, significant spoilers ahead.]

در سکانس میان اعتبار ، یک سامی بسیار پیری (که اکنون توسط Buddy Guy افسانه بلوز بازی می شود) در یک باشگاه بازی می کند و به وضوح به پایان یک حرفه موفق و مشهور نزدیک می شود. پس از نمایش ، او در نوار به عنوان پشته و دوست دخترش ، مری (هیل اشتاینفلد) ، برای دیدار با او قدم می زند ، و دقیقاً همانطور که در سال ۱۹۳۲ انجام داد ، جدا از لباس های ۹۰ ساله خود. استک مانند یک دوست قدیمی با سامی مهربان رفتار می کند و برای حفظ زندگی محو خود ، او را خون آشام می کند. وقتی سامی این گزینه را رد می کند ، استک از سامی می خواهد که برخی از بلوزهای دلتا آکوستیک قدیمی را برای او بازی کند.

ما در این مرحله دیده ایم که چه خون آشام در گناهکار تنظیمات مانند – چقدر بی رحمانه و بی پروا هستند ، چقدر به راحتی دروغ می گویند ، چقدر به راحتی می کشند ، چقدر از نظر جسمی غیرقابل توقف با انسانهای شکننده مقایسه می شوند. هیچ دلیلی وجود ندارد که باور کنیم خون آشام و مری متفاوت هستند ، جدا از این واقعیت که آنها به طور اتفاقی تنها حضور دیگر انسان را نمی کشند. (ممکن است آنها تندرست را بدست آورده اند ، اما این نامشخص است.) برای لحظه ای ، به نظر می رسد که سامی ، به وضوح قدیمی تر و عاقل تر است و به خود و استعداد او بزرگ شده است ، ممکن است آن قدرت قدیمی را به ارمغان بیاورد ، یا برای پایان دادن به پشته تهدید و مریم به طور قابل ملاحظه ای به جهانیان ، یا فقط همه چیز را که یک بار مشترک بودند ، احضار کرده اند و اکنون از دست داده اند.

به نظر می رسد مانند یک کدی آشکار ، به خصوص با توجه به آنچه Remmick صریحاً می خواست و نتوانست به دست آورد: فرصتی برای دیدن دوستان و عزیزان قدیمی خود دوباره از طریق قدرت سامی. و به نظر می رسد که این مجموعه بهانه ای آشکار برای دنباله ای زیبا و دلچسب به عنوان صحنه یک فیلم میانه ، به جز این بار با سامی آگاهانه از دوستان و عزیزان قدیمی خود برای تنها افراد دیگری که ممکن است آنها را به یاد بیاورند ، می خواند.

اما نه ، سامی فقط یک آیه از یک آهنگ بلوز را در مورد زنی که به او اهمیتی نمی دهد ، می خواند ، هیچ چیز جادویی اتفاق نمی افتد ، و پشته و مری حرکت می کنند. این پایان تلخ است ، به معنای برقراری ارتباط اهمیت حرکت به هر آنچه که بعد از زندگی خوب زندگی می شود. و این در مورد آخرین باری که آنها یکدیگر را دیدند ، با برخی از تظاهرات قدرتمند بین سامی و استک همراه است و چرا علی رغم همه چیز وحشتناکی که در آن روز اتفاق افتاد ، بهترین روز هر دو زندگی آنها بود. این به هیچ وجه پایان بدی نیست و با اهداف متفکرانه همراه است.

اما هنوز این سؤال را مطرح می کند که چرا کوگلر با چنین ایده ای زیبا و به یاد ماندنی روبرو شد و آن را با چنین سبکی با شکوه ابراز کرد ، فقط برای رها کردن آن در نیمه راه فیلم. قدرت سامی تنها ایده نیست گناهکار افزایش و وقت برای کشف ندارد: این فیلم با شخصیت ها و حوادث ، با روابط و تاریخ و درگیری هم فوری و هم تاریخی ، چه شخصی و چه نهادی ، بسته بندی شده است. در این فیلم چیزهای زیادی اتفاق می افتد ، گویی کوگلر در تلاش است تا اطمینان حاصل کند که او هیچ فرصتی برای کشف یک تنظیم و وضعیت مورد علاقه خود را از دست نمی دهد و به جنبه های بسیاری از تاریخ خانواده خود می پردازد.

اما هنوز هم مانند یک چیز عجیب و غریب احساس می شود: نوعی اسلحه چخوف که یک بار شلیک می شود ، به هوا ، سپس دیگر هرگز لمس نکرد. در اینجا امید است گناهکار به اندازه کافی خوب است که کوگلر اگر بخواهد و در عمق بیشتری آن را کشف کند ، می تواند به جذاب ترین ایده فیلم بازگردد. مفهومی با چنین پتانسیل نامتناهی نباید به یک صحنه محدود منتقل شود ، هر چقدر هم که واقعاً آن صحنه زیبا باشد.

گناهکار اکنون در سینماها است.